Een paar dagen geleden ontving ik het certificaat als vrijwilliger van de telefoondienst van het officiële college voor psychologie van Madrid. Op deze momenten van “nieuw normaal” Het is een herinnering aan de moeilijke momenten van opsluiting, tussen maart en mei van dit jaar 2020. En van de rust (provisional) feitelijk, Het lijkt een goed moment om te verwerken wat ik heb meegemaakt. En ik heb vier woorden om het te symboliseren: verplichting, weerstand, nederigheid en geweten.

Toen de lockdown begon, was mijn basisvraag “Hoe kan ik bijdragen?”. Van Spirales Consultoría de Infancia hebben we veel verzoeken ontvangen waaraan we hebben kunnen voldoen, maar dat zal de reden zijn voor een nieuwe blogpost. Maar, tegelijkertijd, er was een andere dimensie, van vrijwilligerswerk, wat wilde ik aanbieden. Tussen de veel diensten en middelen wat bood hij aan Officieel College voor Psychologie van Madrid, Telefoneren met mensen die het nodig hebben, beviel me erg goed. Vanaf daar, Ik voelde me vereerd om bij deze organisatie te horen die voor zover de middelen dat toelieten dicht bij de burgerij stond.. Dit heeft voor mij te maken met psychologie, behalve dat het mijn beroep is, veronderstelt ook een verplichting persoonlijk voor het welzijn van individuen en gemeenschappen. We hebben de inzet gezien van veel mensen en veel beroepsgroepen, en dit is van ons geweest: luister en steun bieden aan degenen die het nodig hebben.

Het begin van de telefonische aandacht was voor mij intens. De telefoontjes waren niet veel, maar lang en complex. Van rouw om de dood van mensen tot ernstige psychische problemen. En mijn bewondering voor het vermogen weerstand van elke persoon waar ik om gaf. Zeg ik graag “veerkracht”, dat woord dat we zo leuk vinden in de psychologie. Maar “veerkracht” het impliceert “weerstaan” y “remake”, en in een enkel telefoontje per persoon kreeg ik alleen het deel van te zien “weerstaan”. Als ik de huidige ontspanning zie in het licht van sanitaire maatregelen, herinner ik me elke persoon die ik bezocht, met uw niveau van lijden, en ik vraag me af hoe ze het zullen beleven. Voelen ze de frustratie dat het destijds niet beter was gedaan?? Genieten ze van rust en contact? Ik herinner me de mensen die het zo slecht hebben gehad, en dat ze de kracht zullen moeten vinden om zich te blijven verzetten en, hopelijk, om veerkracht te bereiken en weer op te bouwen.

Al deze ervaringen zijn veel in mij wakker geworden nederigheid. Het coronavirus is over het algemeen een oproep tot het geweten, dat we als mensen nadenken over hoe we het doen in de wereld en zoeken naar manieren om dit te verbeteren. Voor mij, als psycholoog, al deze ervaringen gaan uit van een nederigheidsbehandeling. Er is zoveel leed dat ik er niet bij kan zijn, maar wie er ook arriveert, ik arriveer. Er zijn mensen met zoveel problemen met hun geestelijke gezondheid dat ik niet weet hoe ze moeten begeleiden, en ik moet doorgaan met trainen. En er zijn zoveel dingen te verbeteren dat ik het soms hopeloos vind, maar mijn inzet is om hoop te blijven cultiveren.

En, nogmaals, de ervaring was voor mij een oproep aan de bewustzijn. Geconfronteerd met menselijk lijden, is het noodzakelijk om niet alleen als professional te zijn, maar ook als persoon. Menselijk contact, hoeveel we hebben gemist tijdens de opsluiting, het is een bron van welzijn (wanneer het voorkomt in gezonde relaties). De psychologische zorg is voor mij geweest, met empathie en ook met mijn kwetsbaarheid (maar de leiding nemen over wat ik leef).

En al deze ervaringen brengen me nu dankbaarheid, beide naar COP Madrid, vooral degenen die het proces hebben geleid, als degenen die de moed hebben gehad om de aanwezigen te bellen en te vertrouwen. Mijn waardering voor al die mensen voor hun moed.

En mijn beste wensen voor deze nieuwe fase.

F. Javier Romeo